.......خاطـــــــــــرات بی هــــــــوا می آیند......
گاهی وســـــــــط یک فــــــــــکر…
گاهی وسط خــــــــــیابان!!!
ســـــــــــردت میکنند؛ داغـــــــــت میکنند خاطـــــــــرات تمـــــــــام نمیشوند…
تمامـــــــــت میکنند
درد می کشم ، درد !
هم تلخ است هم ارزان
هم گیراییش بالاست !
هم اینکه تابلو نمی شوم و رفیقی که مرا به درد معتاد کرد
ناباب نبود ،
اتفاقا باب باب بود فقط نگفته بود که
ماندنی نیست ، همین . . .
چــه قانــون ناعــادلانــه ای !
بــرای شــروع یــک رابطــه ,
هــر دو طــرف بایــد بخواهنــد …
امــا …
بــرای تمــام شدنــش ,
همیــن کــه یــک نفــر بخواهــد کاف
همیشه پشت من بودی تو به من زندگی دادی
باز هم خردادی نو
باز هم ماهی که آهی می شود بر لب
باز هم سالی که رفت
باز هم سالی که اما می رسد از راه
باز هم شعری که شاید شعوری شد و فهمی را بالا برد
باز هم عمری که رفت از دست
باز هم امیدی نو در برزخ اندوه
باز هم خرداد و باز هم تقدیر یک بودن بی روح
باز هم افسوس
. . . و اما باز هم خرداد است
ماهی که دلم به ریش زندگی ام می خندد
باز هم خنده ... باز هم افسوس
خرداد که می آید دلم تنگ است
دلم برای بودن یک زندگی آرام می لنگد
باز هم یک فکر و این همه دلتنگی
باز هم جایی که آهی می شود جاری
روز ها گویی با باد ها همسفرند
باز هم با باد می آید نیمه ی خرداد
باز هم نیمه ی خرداد است و دلم برای بودنم تنگ است !!
می نگارم قصه هایم را .. غصه هایم را می نگارم آنچه که درونم ترشح می شود هر شب می نگارم در دفتر کاهی خاطراتم ، هر روزم را می نگارم روزگارم را که بی بنیاد است می نگارم نگاهی را که خاموش است و سرد است همه آفاقش می نگارم حرف هایم را که تکراری ترین گفتار است می کشم شعله ی شمعی که نگران محو تماشای خزان است می کشم باران را ... برف می بارم در ابتدایی ترین نقطه ی آمدن پاییزم می کشم در دفتر کاهی پرواز را ،وقتی که به امید اوج پر می گیرم می نویسم افسوس و قلم میگیرم ،نغمه ای که در گلو می گیرد می نویسم ققنوس رویاهای من ، آتش میگیرد ، می سوزد دلم از این خاکستر رویاها می گیرد ، می میرد چند برگی از این دفتر کاهی خالی است باد تنهایی می وزد در برگ ها و سطر های بودنم ، افسوس می کشم خورشید را در شبهای تاریکم اما باز هم تاریک است می نویسم دیدار ... مینویسم آغاز می نویسم هوالباقی و الباقی همه پایان است بیدار است و بلند امشب یلداست و شب بیدار است امشب پاییز هم مثل من میرود از دست می رود با برگ های زرد رنگ ونیمه جانش امشب پاییز ، پادشاه فصل ها پاییز پادشاه فصل های جا مانده از تقویم بودن ها و ماندن ها می رود امشب از میان دره های غم بار و اندوه ناک فرداها دره های درد .... دره هایی که سالهاست در پنجه ی غم ها اسیرند دره های جامانده از سبز بودن ها و زیستن ها دره هایی که از باد ها و خش خش برگ های از نفس افتاده پراند امشب کوچ پاییز است و من از این کوچیدن بیزارم امشب کوچه هم پاییز را می فهمد حتی ساقه ی خشک گل اقاقی هم میداند که پاییز از این رفتن دلگیر است امشب دیوار روبه روی پنجره ی چوبی اتاق هم میفهمد که پاییز رفتنش طولانی است طولانی است و بلند به بلندای طولانی ترین شب سال من نیز متولد شدم گذشته ی نرفته ام را مرور کردم از داشته و نداشته هایم تا باور ها و فکرهایم امروز به سختی گذشت به سختی سالهای گذشته و روزهای آینده ام سخت بود باورش ولی باورش کردم هر آنچه نداشته ام شده داشته ام حسرت یک بودن ناب حسرت یک تکه فهمیدن یک حرف درست حسرت داشتن یک خانه پر از ارزوهای محال حسرت یک روز پر از خوشبختی حسرت یک شعر پر از زیبایی حسرت یک فکر که در اندیشه ی پرواز پر است حسرت یک شوق که در آینه ی مرده ی دیروزم پیداست حسرت یک دوباره ای دیگر با خودم عهد کردم شب که خوابید و روز نو بیدار شد در آغاز سالی جدید از سرنوشتم از نو زندگی ام را بنویسم چند وقتی است که رو به راهم رو به راهی که رفته ای !!!! رفته ای تا رفته باشی رفته ای که نباشی این روزها وقتی ستاره ها می آیند وآسمان از خورشید خالی میشود تمام همیشه ی من را ، یک خیال تکراری پر میکند ... دوباره تمام می شوم در انتهای سطر بودن .. در جیغی بلند از سکوت از وحشت یک دوباره ی تنهایی به ذهنم هجوم می آورند سایه های فراموشی منطق من با این سوال زیر سواال می رود که چرا ؟؟؟؟ چرا حال و روزم خندیدنی است ؟؟؟ چرا وقتی سحر از راه رسید ، روبه راه بودم حسرت رفتنت ، هنوز هم بر دلم سنگینی می کند آه که چقدر تکراریست این تنهایی روبه رویم دیوار و قابی خالی روی دیوار است گنج اتاق نشسته ام و تمام تصویرم از زندگی این است دیوار و قابی خالی ... خالی از هر احساس ، خالی از هر بودن ... من به تنهایی دچارم و بس ... دچار هم یعنی عاشق ، دچار یعنی تنها دچار یعنی تنها بودن و از عشق سرودن دچار یعنی خالی از هر احساس و پر از تنهایی وقتی امروزم را نگاه می کنم ، در آن گذشته ای را نمی بینم وقتی به تو فکر می کنم ... تنها یک چیز را می بینم، غرور نگفتن یک حرف ساده... حرفی از ماندن ، حرفی از بودن حرفی از دوست داشتن . وقتی از تو حرف می زنم، تمام فعل هایم از گذشته حکایت می کنند بودم، رفتی ، دوست داشتم تقویم را که نگاه میکنم سال هاست که تو رفته ای ... سال هاست که جاده و کوچه و پنجره از تو خالی شده سال هاست که سکوت حرف می زند سال هاست که فاصله ها بیداد می کند سال هاست که تظاهر میکنم خوبم ، تظاهر میکنم هستم
عاشق و معشوق عاشق و معشوق
کوله پشتی خاطراتم را می بندم ، ولی خسته ام از هزار راه نرفته و مانده ام در شروع یک دوباره ی بی پایان تمام تصویر من از زندگی این است * تنهایی * عشق های بی فرجام * دستهای خالی هزاران شاید و باید اطراف من است شاید یک رفتن و باید یک ماندن دیگر توانی نیست از این همه پریشانی دیگر نگاه ها سنگین اند ... دیگر حرف ها تلخین اند ... دیگر حرفی از شاید یک رفتن نیست تنها حرف گفتن این است * باید رفت * باید گذر کرد گذر کرد از هر چه راه نرفته . . . بوی تو می پیچد در کوچه ی غم گرفته ی این شهر بوی اقاقی بوی شقایق می تراود از تن تو ... ای که زچشمان تو جاری است آفتاب سبز بهاران
می نگارم امروزم را ...
پاییز های من ...
امشب ، شب هم با من بیدار است
21 سال از عمر کوتاهم گذشت ...
امروزکه از دریچه امشب متولد شد من در این تنهایی تو را کم دارم
این روز ها ... رو به راهم !!!!
دچار تنهایی ...
سال هاست که ...
هزار راه نرفته ...
بوی تو ...
عاشقانه ترین متن ها و اشعار رمانتیک ...
برایِ بارِ هزارم می خوانم :
